مناسبات معماری و علوم در ایران دوران اسلامی

پیشه‌ورزانه بودن و غلبۀ سنت شفاهی در آموزش و انتقال معماری گذشتۀ کشورمان اغلب موجب این سوءتعبیر شده که معماریِ تاریخی ایران سنتی فاقد دانش است که دستاوردهای خیره‌کنندۀ آن نیز از منابعی غیر از علم (چون تجربه، شهود و نظایر آن) حاصل آمده؛ اما آیا به‌راستی تمام دستاوردهای شکوهمند معماری گذشته می‌توانسته فارغ از دانشی نظام‌مند حاصل آید؟ معماری گذشته ما چه نسبتی با نظام علمی زمانۀ خود داشت؟ علوم چه نقشی در نظام معماری و مراتب صنفی آن داشتند؟ این پرسش و پرسش‌هایی از این دست سؤالاتی است که کتاب حاضر تلاش کرده به آنها بپردازد و به‌جای فروکاستن نسبت علم و معماری به نسبت عالمان و معماران، که تقلیلی رایج است، با در نظر گرفتن این دو به‌مثابه دو حوزۀ مستقل معرفت در تمدن اسلامی، به پاسخی درخور برای این پرسش‌ها دست یابد.